Els Oliemuller - Houten

Mijn man had vroeger epilepsie door een AVM, een verstrengeling van bloedvaten in de hersenen. Daaraan is hij op verschillende manieren behandeld en gelukkig is hij nu aanvalsvrij. Indertijd hebben we laten onderzoeken of deze aandoening bij ons erfelijk was maar dat was niet zo en we kregen een gezonde zoon. Maar toen hij drie was, trof ik hem bewusteloos aan in bed. Afschuwelijk! Ik wist meteen dat het om een epileptische aanval ging: het schuim om zijn mond, hoe hij daar lag… Ik was bang dat hij hetzelfde had als mijn man. Dat bleek niet zo te zijn. Hij had een stukje hersenweefsel dat niet goed werkte en dit verklaarde de aanvallen. Inmiddels gaat het ook goed met hem en heeft hij geen aanvallen meer.

Epilepsiefonds
In het ziekenhuis wees de verpleegkundige me op het Epilepsiefonds, ik had 101 vragen. Toen ik zag dat het fonds collecteerde, hoefde ik niet lang na te denken. Inmiddels zet ik me al jaren in als collecte-organisator en ik ga ook zelf, als het even kan, drie avonden met een bus op pad.

"Epilepsie is tenslotte best een moeilijk woord"
Ik herinner me een anekdote uit 2008. Mijn zoon zou meelopen als klein kereltje van acht. Het was een hectische tijd want mijn man had net sinds lange tijd weer een zware aanval gehad. Een vriendje van mijn zoon wilde ook graag mee en vooraf oefenden we wat hij aan de deur zou vragen. Epilepsie is tenslotte best een moeilijk woord… Mijn zoon droeg de bus en toen de deur openging, zei het vriendje: “Wilt u iets geven voor mensen met epilepsie?” en terwijl hij wees op zijn vriendje: “want hij heeft het, en nu heeft zijn vader het ook weer gekregen!” Recht uit zijn hart. Terwijl de meneer naar binnen liep om geld te pakken, vroeg het vriendje aan mij: “Wat ga jij eigenlijk doen met al dat geld?” De meneer in kwestie kon er wel om lachen maar ik voelde me natuurlijk een beetje opgelaten. En zo herinner ik me nog wel meer mooie en leuke voorvallen en reacties. Gelukkig gaat het met mijn man en zoon nu goed, maar ik blijf me inzetten!”